Prologue

Eminem - Lose yourself

Magdeburg, późny sobotni wieczór.

Wielu młodych ludzi wyszło na ulice w poszukiwaniu doskonałego clubu na zakrapianą imprezę. Puste, cycate niunie ze spódniczkami ledwie zakrywającymi pośladki opierały się o ściany budynków. W ciemnych zaułkach ćpuni i dresiarze urządzili swoją własną imprezę opierającą się na kokainie i seksie z nieletnimi prostytutkami. Zabawne, że ta najgorsza magdeburska dzielnica pełna gwałcicieli, morderców ukrywających się przed policją i młodocianych dziwek była moim domem. Jeszcze parę lat temu nie pomyślałem o tym, że kiedykolwiek stanie tutaj moja stopa odziana wtedy w adidasy Reeboka. Została jednak moim teatrem z moimi lalkami, którymi się bawiłem. Uwielbiałem widok krwi. Czerpałem przyjemność z bójki, kradzieży, bądź dzikiego i brutalnego seksu. Były to moje jedyne rozrywki w tym miejscu poza libacjami alkoholowymi i ekscesami z marihuaną, bądź kokainą. Wahałem się między dobrem a złem, lecz kogo to interesowało? Mój brat wyjechał do Los Angeles, by zrobić karierę jako projektant, aktor i muzyk w jednym. Pierdolony snob. Tacy jak on powinni już dawno gnić dwa metry pod ziemią. Zawsze był lepszy, przystojniejszy, mądrzejszy... Po prostu nie był mną. Idealny wzór do naśladowania, według mojej matki i ojczyma. Zawsze powtarzali, że mam brać z niego przykład. Niestety byłem kompletnym jego przeciwieństwem. Zdarzało się, że nie wracałem do domu na parę nocy z rzędu. On zawsze po północy grzecznie siedział w salonie przebrany w spodnie od dresu, w których spał. Często piłem duże ilości alkoholu. On już po jednym drinku był wcięty. Brałem zazwyczaj kokainę, od czasu do czasu nawet heroinę. On nigdy nie sięgnąłby po takie „gówno”. Spalałem do trzech paczek papierosów dziennie. On wymiotował po jednej fajce. Pieprzyłem się co noc z inną dziewczyną. On nigdy nie dopuściłby do siebie sytuacji „one-night-stand”.

Nie zawsze bliźniacy to jedna dusza w dwóch ciałach. Paradoksalnie, bardzo często to ludzie kompletnie inni, z innymi przekonaniami i innym spojrzeniem na świat wywodzący się po prostu z jednego matczynego łoża. Tak było ze mną i Billem. Mimo tego nasza matka nie akceptowała naszej odmienności. Dla niej byliśmy jedną osobą. Zacząłem się buntować, czego późniejszym owocem było wylądowanie na ulicy. Tak, moja rodzicielka wyrzuciła mnie z domu w osiemnaste urodziny, gdy znowu wróciłem pijany. Zacząłem kraść, by mieć za co przeżyć następnego dnia. Sypiałem najczęściej w pijackich melinach, które groziły zawaleniem. Często wdawałem się w zakłady, które polegały na bójce z silniejszymi. Początkowo lądowałem na izbie przyjęć z rozciętą wargą, urazami czaszki, bądź złamaniem otwartym. W końcu zyskałem opinię człowieka, z którym lepiej nie zadzierać. Nagle znalazła się paczka kumpli, z którymi nie straszny był nam żaden frajer. Wspólnymi siłami znaleźliśmy małe mieszkanie. W późniejszym czasie te cztery kąty idealnie nadawały się na miejsce dla ciągłych imprez i „prowadzenia” burdelu. Co noc zjawiały się u nas kolejne, półnagie dziewczęta o dużych cyckach i niesamowitych krągłościach. Najbardziej lubowałem się w niewinnie wyglądających dziewczynach, których twarze nigdy nie zdradzały profesji jaką się zajmują.

Byłem typem człowieka przed jakim ostrzegali mnie w dzieciństwie rodzice. Zawsze widzieli mnie w roli jakiegoś muzyka, bądź projektanta wnętrz. Skończyłem na ulicy. Ironia losu, prawda? Cieszyłem się jednak, że nie byłem pod wpływami snobistycznej matki i ślepo zapatrzonego w nią ojczyma. Miałem szansę żyć według własnych zasad. Bawić się w Boga, decydować o czyimś życiu, czyjeś miłości, czyimś szczęściu. Miałem swoje eksperymentalne lalki, które niszczyłem i rzucałem w kąt. One natomiast rzucały się z mostu, bądź wysokich budynków w centrum miasta. To była dżungla. Moja dżungla...

Witaj w dżungli dziecinko, ty tutaj zginiesz! 

Witam ponownie,

Pierwsze rozdziały doświadczyły niewielkiej korekty, co pewnie zauważycie :) 

Zapraszam do zapoznania się z wyglądem postaci i życzę już na przyszłość miłego czytania.

Wasza Allein